تا صورت پیوند جهان بود، على بود
تا نقش زمین بود و زمان بود، على بود

شاهى كه ولى بود و وصى بود، على بود
سلطان سخا و كرم و جود، على بود

هم آدم و هم شیث و هم ادریس و هم الیاس
هم صالح پیغمبر و داوود، على بود

هم موسى و هم عیسى و هم خضر و هم ایوب
هم یوسف و هم یونس و هم هود، على بود

مسجود ملائك كه شد آدم ز على شد
آدم كه یكى قبله و مسجود، على بود

آن عارف سجاد كه خاك درش از قدر
بر كنگره‎ى عرش بیفزود، على بود

هم اول و هم آخر و هم ظاهر و باطن
هم عابد و هم معبد و معبود، على بود

آن لحمك لحمى بشنو تا كه بدانى
آن یار كه او نفس نبى بود، على بود

موسى و عصا و یدبیضا و نبوت
در مصر به فرعون كه بنمود، على بود

چندانكه در آفاق نظر كردم و دیدم
از روى یقین در همه موجود، على بود

خاتم كه در انگشت سلیمان نبى بود
آن نور خدایى كه بر او بود، على بود

آن شاه سرافراز كه اندر شب معراج
با احمد مختار یكى بود، على بود

آن قلعه‎گشایى كه در قلعه خیبر
بركند به یك حمله و بگشود، على بود

آن گرد سرافراز كه اندر ره اسلام
تا كار نشد راست نیاسود، على بود

آن شیر دلاور كه براى طمع نفس
بر خوان جهان پنجه نیالود، على بود

این كفر نباشد سخن كفر نه این است
تا هست، على باشد و تا بود، على بود

  مولوی

تک درخت