انواع کفش زنانه

روزی ملانصرالدین برای خرید کفش به شهر رفت. در راسته‌ی کفش‌فروشان به مغازه‌ای رفت که کفش‌های متنوعی داشت. تعداد زیادی کفش دور و بر ملا چیده شده بود و فروشنده با صبر و حوصله آن‌ها را به ملا می‌داد تا امتحان کند. ملانصرالدین تمام کفش‌ها را امتحان کرد، اما هیچ‌کدام را پسند نکرد. هر کدام را که می‌پوشید ایرادی بر آن وارد می‌کرد. ملا که کفش دلخواهش را نیافت، کم کم داشت از خریدن کفش نا امید می‌‌شد؛ که ناگهان متوجه‌ یک جفت کفش زیبا شد! آن‌ها را پوشید. کفش‌ها درست اندازه‌ی پایش بودند و با آن‌ها احساس راحتی داشت. بالاخره تصمیم خود را گرفت که این کفش‌ها را بخرد. از فروشنده پرسید: قیمت این کفش‌ها چقدر است؟ فروشنده جواب داد: این کفش‌ها، قیمتی ندارند! ملا گفت: چه طور چنین چیزی ممکن است، مرا مسخره می‌کنی؟ فروشنده گفت: به هیچ وجه، این کفش‌ها واقعا قیمتی ندارند، چون کفش‌های خودت است که هنگام وارد شدن به مغازه به پا داشتی!

این داستان زندگی اکثر ما انسان‌هاست. اغلب ما خواسته‌ها و کمبودها را در دنیای بیرون جست‌وجو می‌کنیم و به اصطلاح فکر می‌کنیم مرغ همسایه غاز است. ما چنان زندگی می‌کنیم که گویی همواره در انتظار چیز بهتری در آینده هستیم. در حالی که اغلب آرزو می‌کنیم ای کاش گذشته برگردد و بر آن که رفته حسرت می‌خوریم. پس تا امروز، دیروز نشده قدر بدانیم و برای آینده جای حسرت باقی نگذاریم.

محمد تقی بهار ملقب به ملک الشعرای بهار شاعر، ادیب، سیاستمدار و روزنامه‌نگار ایرانی است. وی در سال ۱۲۶۳ هجری شمسی در مشهد متولد شد. مقدمات و ادبیات فارسی را نزد پدر خود ملک الشعرای صبوری آموخت و برای تکمیل معلومات عربی و فارسی به محضر "ادیب نیشابوری" رفت. بعد از فوت پدر، ملک الشعرای دربار مظفرالدین شاه شد.. وقتی بهار جوان بعد از مرگ پدر مطرح شد و مدعی عنوان ملک الشعرایی، برخی در قوت طبع شعر او تردید کردند و او را به امتحانی دشوار مکلف نمودند.
امتحان به این قرار بود که بهار می‌بایست در مجلسی حضور پیدا کند و با واژه‌هایی که به او گفته می‌شد، از خود رباعی بسراید که دربرگیرنده همه‌ی آن واژه‌ها باشد.

واژه‌های نخست:
خروس ، انگور ، درفش ، سنگ

ملک الشعرا کلمات خواسته شده را در دو بیت به نظم درآورد:
برخاست خـروس صبح برخیز ای دوست        خــون دل انگــور فکــن در رگ و پــوست
عشق من و تو قصۀ مشت است و درفش         جور تو و دل ، صحبت سنگ است و سبوست

سپس واژه های:
تسبیح، چراغ، نمک، چنار

پاسخ ملک الشعرا:
با خرقه و تسبیح مرا دید چـو یـار         گفتــا ز چــراغ زهــد ناید انــوار
کس شهد ندیده است در کام نمک         کس میوه نچیده است از شاخ چنار
سر انجام:
گل رازقی، سیگار، لاله ، کشک

ملک الشعرا:
ای برده گل رازقی از روی تو رشک            در دیدۀ مـه ز دود سیگار تو اشـک
گفتم که چـو لاله داغـدار است دلـم            گفتی که دهم کام دلت یعنـی کشک

در آن مجلس جوانی بود طناز که این امتحان ملک الشعرای بهار را کافی نمی‌دانست. بنابراین چهار کلمه‌ی دیگر مطرح کرد و گفت تواند بود که در آن کلمات قبل تبانی شده باشد و برای اذعان کردن و ایمان آوردن من، بایستی بهار این چهار کلمه را نیز بسراید:

آینه، اره، کفش، غوره.

ملک الشعرا در جواب آن جوان با مهارت خاص خود، چنین سرود:
چـون آینه نورخیــز گشتـی احسنت!
چـون اره به خلق تیز گشتی احسنت!
در کفـش ادیبـان جهـان کـردی پای
غـوره نشده مـویز گشتـی احسـنت!

حظار از این قدرت بیان و طبع شاعرانه استاد شگفت زده شده و از وی تمجید نمودند.

ملک الشعرای بهار در بهار (دوم اردیبهشت) ۱۳۳۰ هجری شمسی، در خانه‌ی مسکونی خود در تهران زندگی را بدرود گفت و در شمیران در آرامگاه ظهیرالدوله به خاک سپرده شد.