هم چو فرهاد بود کوه کنی پیشه ی ما

کوه ما سینه ی ما ، ناخن ما تیشه ی ما

شور شیرین ز بس آراست ره جلوه گری

همه فرهاد تراود ز رگ و ریشه ی ما

بهر یک جرعه ی می ، منت ساقی نکشیم

اشک ما باده ی ما، دیده ی ما شیشه ی ما

عشق شیری ست قوی پنجه و می گوید فاش

هر که از جان گذرد بگذرد از بیشه ی ما

ادیب نیشابوری

***

تک درخت